Najgenialniejsze postanowienia noworocznie spalą na panewce, jeśli nie będziemy mieli motywacji do ich wdrożenia w życie. A z motywacją bywa u nas krucho… Wiele osób jest na co dzień całkowicie zewnątrzsterowna, co oznacza, że robią coś, bo ktoś im każe, bo tak trzeba, bo tak wypada, bo boję się kary albo konsekwencji. Gdyby zapytać je o motywację wewnętrzną, popatrzyłyby na nas ze zdumieniem. A gruncie rzeczy pytamy o prostą sprawę: czy to, co robisz, robisz dlatego, że chcesz, że uważasz to zadanie za sensowne, wartościowe, twórcze, rozwijające cię. Wiem, nie zawsze łatwo nadać sens naszym działaniom – zwłaszcza tym machinalnym, codziennym. Ale kiedy w grę wchodzą plany noworoczne, grunt to motywacja.
Jak ruszyć z miejsca, żeby plany zrealizować?
- spisz swoje postanowienia własną ręką
- wyznacz sobie cele krótkoterminowe oraz długoterminowe – zanotuj przewidywane deadliny
- ułóż listę postanowień w taki sposób, żeby były na niej rzeczy, które koniecznie chcesz wdrożyć w życie przed upływem roku; takie, które w ciągu roku powinny przybrać w miarę realny kształt z tendencją do ciągu dalszego i w końcu takie, które bardziej przynależą do sfery marzeń niż planów
- spisuj wyłącznie plany, które są TWOJE – nie usiłuj wprowadzać zmian, żeby zadowolić innych, to się nigdy nie udaje
Nie zostawiaj postanowień noworocznych na ostatnią chwilę. Przez cały grudzień możesz chodzić i dumać, podsumowywać i planować. Przypomnij sobie co i dlaczego się udało, co i dlaczego się nie powidło. Na pewno masz kilka spraw rozgrzebanych – czy widać szczęśliwe rozwiązanie, czy trzeba było w ogóle nie zaczynać? Wyciągnij wnioski zanim przystąpisz do spisywania kolejnej listy.
Strach nie jest dobrym doradcą, ale pamiętaj, że jeśli się boisz, nie oznacza to jeszcze, że twoje plany się nie powiodą. Kiedy zaczniesz działać, uda ci się niejednokrotnie pokonać ten strach. To właśnie walka z własnymi lękami, niemożnościami, ograniczeniami sprawia, że mimo wszystko warto co rok planować – warto podejmować wyzwania. Dla siebie samego.
