Do której grupy należycie? Do tej wołającej gromkim głosem: niech żyją gry komputerowe, czy tej, która woła precz z grami komputerowymi? W tym wypadku chyba lepiej się nie zrzeszać – prawda o graniu leży (jak to zwykle bywa) po środku. Nie jest dobre ani wyłącznie się z realnego życia i egzystowanie w wirtualu, ani całkowite odrzucenie gier jako źródła wszelkiego złego. Oczywiście za obydwoma podejściami do sprawy stoją poważne argumenty. Jakie?
Niech żyją gry komputerowe!
Zwolennicy gier są zdania, że gry komputerowe rozwijają spostrzegawczość, umiejętność podejmowania interakcji społecznych oraz uczą wyznaczania sobie priorytetów. Nie da się ukryć, że zarówno gra sam na sam z komputerem jak i gry sieciowe wymuszają na graczach prędkie podejmowanie decyzji i wchodzenie w różne kooperatywy i alianse. Gracz musi uznać, że jakieś zachowanie jest warunkiem przetrwania jego awatara; nabywa świadomości, że od jego decyzji zależy los innych graczy lub innych awatarów. Że akcja pociąga za sobą reakcję. Gry rozwijają koordynację oko-uch-ręka. Edukacyjne sprawiają, że uczymy się szybciej, zapamiętujemy łatwiej i na dłużej.
Precz z grami komputerowymi!
Dobrze, dobrze, argumentują oponenci, ale to wszystko dzieje się na 
niby, w wirtualu, gdzie żyje się zawsze dwa (żeby tylko…) razy; gdzie każdą decyzję można zmienić w dowolnym momencie, bo jej skutki są wirtulane. Gry, tłumaczą, na dobre zmieniają strukturę naszych mózgów, prowadzą do uzależnienia, które leczy się tak samo trudno jak każde inne uzależnienie – bo nie w samych grach problem, ale w uzależnieniowym mechanizmie. I jeszcze: badania dowodzą, że młodzi ludzie, którzy zbyt dużo grają, mają kłopoty z odczytywaniem i nazywaniem emocji – własnych i cudzych. Słowem: zanik empatii jak nic.
Złoty środek
Kto ma rację? Obie grupy. Wszystko jest dla ludzi. Ważne w jakie gry gramy, z kim gramy, jak długo. Do czego tak naprawdę służy nam granie: czy do zaspokajania jakiejś potrzeby, której nie umiemy zaspokoić inaczej, czy jest to tylko zabawa albo nauka.
