Kiedy ostatnio leżeliście brzuchem do góry nie robiąc naprawdę nic albo robiąc wyłącznie to, na co mieliście ochotę?
Tak, ja też nie pamiętam. Nawet kiedy leżę, to i tak zawsze mam z tyłu głowy, że powinnam c o ś robić, że na pewno o czymś zapomniałam. Kompulsywnie sprawdzam pocztę, zerkam na fejsa, coś próbuję czytać, coś przeglądać, jakieś dyspozycje z kanapy wydawać… To nie jest odpoczynek! Męczę się i otoczenie jeszcze bardziej, niż wtedy, kiedy usiłuję pracować z domu, zapewniając firmie ciągły przepływ zleceń, a dziatwa wisi u ramienia domagając się budyniu.
Jak odpoczywać, żeby odpocząć?
- Odpoczynek trzeba zaplanować. Ustalić samemu ze sobą, kiedy kończą się nasze obowiązki służbowe i trzymać się tej umowy nawet wtedy, kiedy ktoś czegoś się od nas domaga. Jutro. Jutro tez jest dzień. Z powodu pieniędzy nie zawsze warto umierać ze zmęczenia. No, chyba że sobie zarabiamy na lekarza, do którego zmierzamy się udać, bo… umieramy ze zmęczenia. Nie ma ludzie niezastąpionych. Zwłaszcza w robocie.
- Odpoczywać należy zgodnie naszą i tylko naszą wizją odpoczywania. Wszyscy dookoła biegają maratony albo grają w scrabble – okej. A my mamy ochotę leżeć pod kocykiem i gapić się na baraszkującego po podłodze kota – okej. Niech w tej materii każdy sobie rzepkę skrobie. Odpoczywanie wbrew własnej naturze to męczarnia.
- Nie zabieramy ze sobą na maraton albo pod kocyk wszystkich możliwych urządzeń elektronicznych, żeby cały czas być online i w razie czego natychmiast zabrać się do roboty. Wyjątek: zamierzamy wreszcie dla przyjemności polatać sobie po necie i w tym celu wijemy gniazdo:
Co jeszcze? Nie mamy z wyżej wymienionych powodów wyrzutów sumienia. Nie wahamy się poprosić domowników, żeby nam zrobili herbaty, bo nam się spod koca nie chce wyjść. Leżymy, czas płynie, pizza zostaje dowieziona, akurat zaczyna się film… Kiedy nam się znudzi poczujemy przemożną chęć wstania i działania. I wtedy to będzie na prawdę przyjemne!
